نویسنده خود تحریک کننده

یک نویسنده هرگز نمی تواند خود را تحریک کند ، خواه نوشتن داستان ، غیر داستانی و یا شعر. اگر کسی می نویسد و پس از خود شخص را خوشحال می کند ، احتمال انتشار از راه دور می شود. سردبیران و نمایندگان می توانند به سرعت از این نویسنده آگاه باشند و چنین نوشتاری را با یک لغزش کوتاه رد کنند. اگرچه خود تحسین خود قطعاً بخشی از نوشتن شخص است ، اما به عنوان مهمترین انگیزه برای نوشتن عمل نمی کند. خواننده به جای نویسنده ، مهمترین دلیل انتشار است و واقعاً باید باشد.

برای اینکه نوشتن قابل توجه باشد ، باید صادقانه و متفکر باشد. اگر نویسنده کاملاً صریح و پرخاشگر باشد ، واقعاً مطمئن است که با خواننده ارتباط برقرار کنید زیرا خواننده را همیشه قلب می کند. این در مورد رمان ها ، داستان های کوتاه ، مقاله ها ، مقاله ها ، به همراه شعر صادق است. به نظر می رسد که شاعران این همدلی را به دست می آورند و از خوانندگان خود استفاده می کنند و بیشتر از نویسندگان دیگر استفاده می کنند ، حتی اگر برخی از شاعران به جای انتشار ، محدود به خودآزمایی و کاتاریس می نویسند ، اما اگر چنین باشد ممکن است ، نوشتن می تواند یک حواس پرتی باشد. از یک حرفه در صورتی که بخواهد به دنبال انتشار باشد ، همه نوع نوشتن باید به خواننده متصل شود.

البته نوشتن به عنوان یک حرفه ای در طول زندگی ممکن است فرض اصلی مقاله باشد. اگر کسی می نویسد و پس از آن خواستار ابراز ایده یا حتی برای روشن کردن فکر کردن بدون انتشار در نظر گرفته شده است ، تنها خواننده شما نویسنده خواهد بود ، یا شاید یک فرد منتخب ترین فرد که با او صحبت می کند. نویسنده شغلی نمی تواند و واقعاً نباید فقط به دلیل دلیل نوشتن خود فکر کند. سپس خواننده باید به عنوان توجه عمده عمل کند.

اگر نویسنده حرفه ای به جای احترام و عزت خواننده ، با توجه به خودآزمایی یا کاتاریس می نویسد ، بدون شک وظیفه خالی و بی پروا خواهد بود. این بی فکر و خود محوریت باعث سرخوردگی خواننده می شود و برکناری به ناچار از آن پیروی می کند. بر خلاف شاعر ، نویسندگان دیگر باید از چند طریق منطقی ، واضح و مفید باشند-عاطفی ، سرگرم کننده ، اطلاعاتی یا آموزشی-و به روشی که خواننده می تواند به سادگی درک کند.

هنگامی که یک نویسنده به خودی خودآموز تبدیل می شود ، او زندانی دنیوی و خسته کننده می شود. در صورتی که نویسنده ای می نویسد و سپس خود او را خوشحال می کند ، خواننده به زودی آن را تشخیص می دهد و می تواند کار نویسنده را با کسی که به وضعیت و وضعیت آنها بسیار مرتبط است ، رد کند. از آنجا که نوشتار معمولی و بی حس کننده ذهن است ، نویسنده را به رد و رد کردن محکوم می کند.

اگرچه می توان خودآگاهی خود را انجام داد ، اما مطلوب نیست.

هر نویسنده ، برای رسیدن به اهداف خود ، باید از رضایت خود خودداری کند و وظیفه را با عینیت و بی رحمانه ، ویرایش و بازنویسی با خواننده تنها با قلب مشاهده کند. این در واقع نشانه یک نویسنده متخصص است.